پایگاه تحلیلی خبری شعار سال

علی ربیعی نوشت: تداوم پیامدهای اقتصادی تحریم در ۱۴۰۱، با برخی سیاست‌های ناشیانه توام و تاثیر اقتصادی و اجتماعی آن عمیق‌تر شد.

محمدهاشم پسران اقتصاددان سرشناس ایرانی که نامزدی دریافت جایزه نوبل اقتصاد را در کارنامه خود دارد با همکاری داریو لائودتی، استاد دانشگاه کالیفرنیا جنوبی در مقاله‌ای به بررسی آثار تحریم‌ها بر اقتصاد ایران پرداخته که بخشی از آن را از نظر می‌گذرانید.

رییس‌جمهور ایران در مجموع در دولت دوم خود رفتاری را در دستور کار قرار داد که سرمایه اجتماعی گردآمده برایش را به مرور در میان قشر‌های گوناگون از دست داد. بخش خصوصی و اصناف نیز از بدعهدی و سرسختی دولت رنجیدند. از دست دادن سرمایه اجتماعی نیز راه را برای بخارشدگی  در کوره رخداد‌های ناشناس بازتر کرده است.

اقتصاد ایران متاسفانه در وضعیت خوبی نیست. در رسیدن شرایط به این موقعیت علاوه بر خصومت فزاینده آمریکا که همه نیروهایش را برای محاصره اقتصاد ایران گذاشته، نقش غیرقابل انکار دارد. علاوه بر این، در وضعیتی که می‌شد با سیاستگذاری کارآمدتر دشواری‌ها را کمتر کرد برخی تصمیمات به‌خصوص در حوزه ارز بر وخامت اوضاع اضافه کرده است. داستان غم‌انگیز سیل اخیر که ده‌ها هزار میلیارد تومان اموال و دارایی مردم را نابود کرد نیز مزید بر علت شده است. این همه دشواری‌ شاید غیرقابل باور باشد اما این واقعیت وجود دارد. تجربه، منطق و خرد اقتصادی و سیاسی حکم می‌کند در این وضعیت نباید همه چیز را از دست رفته دید. باید تا جایی که می‌شود و می‌توان اقتصاد را از فرورفتن بیشتر در چاه و چاله و گرداب رها کرد. چه می‌توان کرد؟ چه راهکارها و سیاست‌ها و راهبردهایی می‌تواند در تخفیف دردها مؤثر باشد؟ به نظر می‌رسد در گام اول و بسیار حیاتی باید همه مدیران ارشد اقتصادی و سیاسی بپذیرند که در بدترین وضعیت اقتصادی دهه‌های اخیر هستیم. تا زمانی که قبول نکنیم اقتصاد ایران به بدترین روزگار دچار شده، نمی‌توانیم برای بیرون‌کشیدن آن برنامه تدوین کنیم.